Gambia blog

Als voorzitter van Stichting Weeslief vind ik het belangrijk om te zien en te ervaren hoe het er in verschillende kindertehuizen eraan toe gaat. Zodat ik andere inzichten en ideeën krijg over verschillende kindertehuizen. Voor werkdoeleinden was ik laatst in Banjul dat ligt in Gambia.

Samen met mijn collega’s hadden we afgesproken om op zaterdag naar het kindertehuis te gaan, omdat ze dan weekend hebben. Ik had al allemaal spulletjes voor de kinderen gekocht. U moet dan denken aan, tandenborstels, kleurplaten, zeep, kleurpotloden, stickers, haar elastiekjes, tandpasta, autootjes, schriften etc. Mijn lieve collega’s hadden nog snoepjes en veel pakjes drinken voor de kinderen gekocht.

Eenmaal aangekomen bij het kindertehuis legde wij uit dat we het leuk zouden vinden om met de kinderen te spelen en dat wij daarbij nog wat spullen/ eten hadden gekocht. Helaas mochten we niet met de kinderen spelen of praten vanwege de coronamaatregelingen die zij daar nog steeds hanteren. Hij vroeg aan ons om de spullen in de kamer achter te laten en of wij eigenlijk daarna konden vertrekken.

Persoonlijk voelde ik me er niet fijn bij om de spullen achter te laten. Ik heb uiteraard nagedacht over de spullen die ik heb gekocht en wou uitdelen. Het zijn geen gevaarlijke of schadelijke spullen, maar puur spullen waarmee ze konden spelen. De snoepjes en de pakjes drinken kan ik begrijpen omdat ze daar misschien regels voor hebben. Nadat hij merkte dat ik de spullen niet achterliet, mocht ik het uiteindelijk toch uitdelen. De kinderen waren super blij, enthousiast en dankbaar voor de spullen.

Omdat er een grote schoonmaak bezig was mochten we in het tehuis de huisjes alleen van buiten bekijken. In het kindertehuis leefde gezinnen en kinderen zonder ouders. Tijdens het bekijken van de huisjes liep ik terug naar de kinderen aan wie ik de spullen heb gegeven en zei dat het van hen is en dat we pakjes drinken en snoepjes hebben gebracht. Toen hij klaar was met vertellen over de schoonmaakexcursie leidde hij ons naar de deur dat wij eigenlijk naar buiten moesten gaan. Hij heeft ons vriendelijk bedankt voor de spullen die we hebben gebracht.

Ik vind het onwijs jammer dat wij ons niet welkom voelde en niet echt contact hebben op kunnen zoeken met de kinderen. Omdat mijn doel was om daarnaartoe te gaan, informatie te verzamelen en meer te leren over verschillende kindertehuizen in ontwikkelingslanden.

Ik vind het jammer om zo een ervaring mee te maken, maar helaas is het ook realiteit.

Bedankt dat u de tijd heeft genomen om deze blog te lezen.

Liefs,

Team Weeslief